Bismillahirrahmanirrahim...
Kalem tutan elimin sahibine hamd olsun,
Yazıyı dizdiğim kaleme and olsun,
Gönlümü dirilten Şehidime selâm olsun,
Anamdan emdiğim süte yemin olsun ki; seke seke de olsa, hor görüle görüle de olsa, Ammar bin Yasir gibi vazgeçmiş görünmek zorunda kalsam da; bu kalem Hakk'tan başkasını yazmayacak!

Furkan...
Söyler misin daha ne kadar bağrım yanacak? Bu zulmün kıyameti yakın mı, haber var mı Mavera'dan? Dayanamıyor bu can... Gönül bin bir yere bölünmüş lakin beden gidemiyor bir adım öteye!

Gazzemiz'de Mavi Emzikli Bebek sanki yüzüme tükürüyor; 'Senin suskunluğun beni bu hale getiren, küllere boyayan!' diyor adeta... Tel örgüler ardında, başında kara çuvalla oğlunu sakinleştirmeye çalışan baba bana bağırıyor; 'Durma öyle, seyretme. Yardım et !' diye... Çeçenyamız'da Rus uçaklarından atılan bebeklerle oynarken bir anda patlayan, kolu-bacağı metrelece öteye fırlayan kız çocukları gözlerimin içine içine bakıyor Furkan! Zulüm yağıyor Kudüsümüz'e, ölümler yağıyor Siyah İncilerimiz'in ülkesine...

Dilim susturuluyor, ayağıma prangalar vuruluyor, pimi çekilmiş bomba elimde; direnişimi tehdit ediyor... Ama işte; kalemim susmuyor, durmuyor, dayanamıyor... 'İki elin kurusun Hakk'ı yazmazsan!' diyor. Rabbim şahid, Sen şahidsin, annem şahid, kalemim şahid; bu zulüm benim gönlüme işliyor... Canım yanıyor, kanım donuyor, elim titriyor ve kalem... Kalem üşüyor.

Gülşah ÖZEL

İstanbul, 25.01.2012